Na bazie prowadzonych od wielu lat badań kultury materialnej, zostały wysunięte dwie skrajne hipotezy dotyczące pochodzenia Słowian. Pierwsza z nich zwana jest teorią autochtoniczną i umieszcza pierwotną siedzibę Słowian w dorzeczu Odry i Wisły, a także przyjmuje, że w okresie wczesnego średniowiecza (na przełomie V i VI wieku n.e.) grupy te zajęły tereny Europy wschodniej oraz duże obszary Europy południowej (Bałkany) (Kostrzewski 1961). Zwolennicy powyższej koncepcji, a więc zachodniego usytuowania pierwotnej siedziby Słowian zwani autochtonistami (Kurnatowski 1977, 1992; Leciejewicz 1989, 2002; Brzostowicz 1994; Makiewicz 2001, 2005), popierają obecność kontynuacyjnego charakteru przemian pomiędzy okresem rzymskim i wczesnym średniowieczem oraz wspierają teorię formowania Słowiańszczyzny, przynajmniej od okresu rzymskiego na ziemiach dorzecza Odry i Wisły. Według niektórych badaczy pierwszym ogniwem kultury wczesnosłowiańskiej mogła być kultura przeworska (Buko 2006) zajmująca znaczne obszary Polski środkowo-zachodniej, południowej i w późniejszym okresie również południowo-wschodniej, której czas funkcjonowania przypadał na III w. p.n.e. do V w.n.e. Kostrzewski (1961) jako jeden z pierwszych zwolenników teorii autochtonicznej, poszukiwał etnosu prasłowiańskiego jeszcze wcześniej, czyli wpoczątkach kultury łużyckiej, datowanej na III okres epoki brązu (1300-1100 p.n.e), która swym zasięgiem obejmowała większość obszarów współczesnej Polski. Z kolei kultura łużycka miała wywodzić się z kultury przedłużyckiej, w której duży udział miały stanowić elementy sąsiadującej kultury trzcinieckiej z wczesnej epoki brązu (1900-1000 p.n.e.). Jażdżewski (1981) uważał, idąc jeszcze dalej, że kultura trzciniecka jest kontynuacją kultur późnoneolitycznych i wywodzi się z grupy kultur ceramiki sznurowej, datowanych na III tysiąclecie p.n.e.
Druga archeologiczna hipoteza nazywana allochtoniczną, zakłada że Słowianie pochodzą z małego obszaru o wielkości ok. 300 tys. km2, który zlokalizowany był w obszarze rzek Dniepr i Prypeć. Mieli oni z niego ekspandować w V i VI w. n.e. na obszary Europy środkowej i południowej (Godłowski 2000). Zwolennicy tej hipotezy (Mączyńska 1996; Parczewski 1988, 1998, 2002; Dulinicz 2001; Kokowski 2002) przyjmują również, że w okresie rzymskim dorzecze Odry i Wisły miało być zamieszkane przez plemiona germańskie wywodzące się ze Skandynawii, identyfikowane z kulturą przeworską i kulturą wielbarską. Kultura wielbarska obejmowała obszar współczesnej północnej i wschodniej Polski oraz zachodnią Ukrainę. Okres jej funkcjonowania przypada na I do V w. n.e. Zarówno kultura przeworska jak i wielbarska, w okresie wędrówek ludów miały przenieść się w kierunku zachodniej Europy. Zgodnie z teorią allochtoniczną dorzecze Odry i Wisły miało być przez pewien czas niezasiedlone, a z początkiem wczesnego średniowiecza miały przybywać tu liczebne grupy Słowian pochodzące z Europy wschodniej (Godłowski 1979). Według allochtonistów pierwotną kolebką Słowian była kultura kijowska (ukształtowana na bazie kultury czerniachowskiej), która trwała od III-IV w. n.e. i obejmowała obszar dorzecza środkowego i górnego Dniepru. Kultura kijowska poprzez wykazywanie ciągłości wyrobów kulturowych miała być poprzedniczką kultury archeologicznej praskiej, zlokalizowanej w Europie środkowej, jak również pieńkowskiej umiejscowionej w dorzeczu Dniepru i Prypeci oraz kołoczyńskiej znajdującej się na północ od kultury Pieńkowskiej, których początki obserwowane są na wschodzie w V w n.e.
Tyle o koncepcjach, a teraz: Recemirus, Damiro, Godemiro, Gramila, Gualamira, Gualamirus, Gudileuva, Lubinus, Miro, Odisclus, Onemirus, Radagajs, Rademirus, Ragimiru, Ranisclus, Ricimer, Salamirus, Sueredus, Suimirus, Sinthiliuba, Sundemirus, Suniemirus, Swintila, Victemirus, Vistisclo, Vistremiro, Vitisclus,czy w.w. imiona moga byc podstawą do rozważań etymologicznych i pewnych skojarzeń?: Krzesimir, Godzimir, Gromiło, Chwalimira, Chwalimir, Godziluba (miałem dać jej spokój, nie mogłem się jednak powstrzymać), Lubin, Wodzisław, Radogoszcz, Radzimir, Bronisław, Racimierz, Świerad, Święciluba, Sędzimir, Święciło.
Język gocki jest językiem wymarłym, zaliczanym do hipotetycznej grupy języków wschodniogermańskich, razem z wandalskim, burgundzkim i longobardzkim. Trzy ostatnie są poświadczone jedynie w imiennictwie, a tutaj można już dyskutować, gdyż wiele tych imion ma czytelny rodowód słowiański. Również Goci nosili często imiona słowiańskie. Język gocki wymarł bezpotomnie i nie dał podwalin pod jakikolwiek inny, współczesny język germański. Był najbardziej podobny do języków słowiańskich, ze wszystkich języków germańskich. Uwzględniając słownictwo i fleksję, gocki był bardziej podobny do starocerkiewnosłowiańskiego, niż do staroangielskiego. Czy zatem język gocki był jednym z wczesnych efektów postępującej kreolizacji protogermańskich dialektów języka prasłowiańskiego, zachodzącej na skutek nakładania się gwar prasłowiańskich na substrat staroeuropejski? Biblia gocka zostala "odkryta"w 1665 roku - w Niemczech!!! kilka lat po opracowaniu chemicznej technologii tworzenia "srebrnego atramentu". Czy moze być falszerstwem? Przed kilkoma laty mozna bylo znalezc materialy poswiadczajace, ze Goci uzywali spokrewnionego z wandalskim dialektu prekmurskego, nazywanego przez Węgrów Vend nyelv, zatem szukanie przez allochtonistów możliwych sposobów, byle tylko dowieść, że w pierwszej połowie piątego wieku to Słowian jeszcze nad Wisłą nie było, a co dopiero w Hiszpanii czy Afryce jest niczym innym jak obrona ich watpliwego dorobku naukowego w swietle ostatnich badań genetycznych co pokazuje zamieszczona mapa.
