Polacy i Serbołużyczanie maja najwyższy udział R1a w ogólnej populacji. Haplogrupa R1a, występująca u ponad 50% Polaków i Serbołużyczan była obecna na zachód od obecnych granic Polski już kilka tysięcy lat temu. Najbardziej reprezentatywna męska linia (R1a) w dzisiejszej populacji Polski i na Połabach mogła być znacznie rozpowszechniona w czasach przed średniowiecznych. Szacunki pochodzenia słowiańskiego dla ziem miedzy Odra a Łaba i Soławą oraz dla zbadanych populacji wschodnio niemieckich, ustalone na dużo poniżej 50%, definitywnie potwierdzają kolonizację niemiecką z zastąpieniem populacji autochtonicznej jako główny powód wymarcia miejscowych dialektów słowiańskich. Obecnie w nauce zachodniej często tradycyjne narracje dot. okresu "Wielkich Wędrówek Ludów" są rewidowane. Uważa się, że nie migrowały całe plemiona lecz tylko oddziały wojowników (ewentualnie z rodzinami), i to one następnie zdobywały kontrolę nad prowincjami rzymskimi i zakładały tam państwa. Często to byli po prostu najemnicy, którym zalegano z żołdem, albo z innych powodów obracali się przeciwko Rzymowi. Skoro w nauce zachodniej dochodzą do wniosków, że żadne masy ludności do nich ze wschodu nie przywędrowały - a przecież te masy miały wyjść właśnie m.in. z terenów Odrowiśla - to nasza nauka powinna się wreszcie do tych twierdzeń jakoś ustosunkować. Jesli liczbe Wandalów przekraczających Ren w 406 r.n.e. szacujemy na 80 tys, to nalezy wziąść pod uwage, ze organizacja ich armi dzielila sie na oddziały skladające się z 10, 100 i 1000 wojowników, a jak donosili agenci Belizariusza gotujacego sie do wojny z Wandalami w 533 r.„ ich armia ma 80 dowódców którzy stoja na czele tysiaca żołnierzy”. Biorąc pod uwage podaną liczbe na pocz V w. i tą z 533 r. należy uznać , ze struktura i wielkośc armii wandalskiej pozostała bez zmian. Zatem te 80 tys Wandalów opuszczających swoje rodzinne strony to byli wojownicy, za którymi podążały co najwyżej ich rodziny i najbliżsi, większośc pozostała na swojej ziemi. Kolejnym przykładem jest poselstwo Wandalów którzy nie opuścili swoich ziem do króla Genzeryka z prośba o zajęcie ich dawnych siedzib. Czyli ziemie pomiędzy Dunajem a Bałtykiem oraz Łabą i Wisłą wraz z Wandalami mogło opuścić od 150 do 250 tys osób, przynajmniej dwa razy tyle pozostało. Przemawia to za teorią autochtoniczną i umieszcza pierwotną siedzibę Słowian w dorzeczu Łaby, Odry i Wisły, a także przyjmuje, że w okresie wczesnego średniowiecza (od IV do VI wieku n.e.) grupy te zajęły tereny Europy wschodniej oraz duże obszary Europy południowej (Bałkany) (Kostrzewski 1961) oraz dokonały inwazji na ziemie zachodniej częsci cesarstwa: Galii i Hiszpanii, a następnie Afryki. Zwolennicy powyższej koncepcji, a więc zachodniego usytuowania pierwotnej siedziby Słowian zwani autochtonistami (Kurnatowski 1977, 1992; Leciejewicz 1989, 2002; Brzostowicz 1994; Makiewicz 2001, 2005), popierają obecność kontynuacyjnego charakteru przemian pomiędzy okresem rzymskim i wczesnym średniowieczem oraz wspierają teorię formowania Słowiańszczyzny, przynajmniej od okresu rzymskiego na ziemiach dorzecza Łaby, Odry i Wisły. Według niektórych badaczy pierwszym ogniwem kultury wczesnosłowiańskiej mogła być kultura przeworska (Buko 2006) zajmująca znaczne obszary Polski środkowo-zachodniej, południowej i w późniejszym okresie również południowo-wschodniej, której czas funkcjonowania przypadał na III w. p.n.e. do V w.n.e.
