Cześć oceanu Północnego od Wisły na zachód do
półwyspu Cymbryjskiego, już w I w. po Chr. znana była pod nazwą
morza Słowiańskiego Suevicum Mare, jak pisał Tacyt.
Nazwy tej po Tacycie nikt więcej ze starożytności nie powtó-
rzył, ale rozdział morza na dwie części: jedną od brzegów pół-
wyspu Cymbryjskiego do ujścia Wisły pod nazwą morza Zacho-
dniego, Germańskiego i drugą od Wisły do zatoki przy ujściu
Dźwiny, pod nazwą morza Wschodniego, Sarmackiego, Scytyj-
skiego, trwał długo.
Przestrzeń morską od półwyspu Cymbryjskiego do Wisły cudzoziemcy nazywali morzem Swewskiem, Scytyjskiem, Barbarzyńskim, Rańskim, nareszcie Słowiańskim od nazw, pod którymi w różnych wiekach Słowian utożsamiano. Od ujścia Wisły
do półwyspu Sambii przestrzeń morską zwano zatoką Windską,
Wendską, Wenedską t. j. Słowiańską. Cała więc przestrzeń od
Szlezwiku aż do zatoki Kurońskiej w pojęciu cudzoziemców była
morzem Słowiańskiem, co tak mocno utrwaliło się w umyśle
cudzoziemców, że nawet po zniszczeniu Słowian nadłabskich
w drugiej połowie XII w., morze koło Szlezwiku i Rany w urzę-
dowych pismach duńskich zwano ,.zatoką Słowiańską.
Najwcześniejsza wiadomość o Windach, zawdzięczamy powieści Kornelego Neposa o Windach zaniesionych burzą z morza Windskiego do brzegów Germanii r, 63 przed Chr. W sto lat później Plinius (r. 79) w liczbie ludów, zamieszkałych po
brzegu morza na wschód od Wisły, wzmiankował Wenedów, a Tacyt rozpowiedziawszy o Wenedach łotrujących po górach i lasach między Fennami i Peucinami, objaśnił, że ich do Germanów zaliczyć wypada, albowiem siedliska mieli
nieruchome, tarcze nosili i pieszo rzeźko chodzili, w czem różni
od Sarmatów na koniach i wozach wiek swój trawiących.) Po-
łożenie jednak siedlisk Wenedów Tacyt domysłom zostawił. Do-
Komentarze