Wszystkie antyczne mapy zachodnie pokazują Europe podzieloną między Cesarstwo Rzymskie i ziemie w którego skład wchodziły słowiańskie plemiona: Wandali, Wenetów, Gotów, Polan, Alanów Sarmatów i Scytów . Thietmar-X wiek, Prokosz-Xw, Gall – XIIw, Helmold – XIIw, Cholewa – XIIIw, Kadłubek-XIIIw, Boguchwał-XIIIw, Dzierżwa-XIVw, Jan Długosz-XVw, Kromer-XVIw, Naruszewicz-XVIIIw i wielu innych zagranicznych kronikarzy antycznych jednoznacznie twierdzi, ze LECHIA to antyczna nazwa Polski z przed chrztu w 966 r. Nazwy Polski (Lechia) używane przez obcych kronikarzy to: perskie-Lachestan, litewskie-Lenkija, tureckie-Lehistan, ormiańskie-Lehastan, węgierskie-Lengyelország. Polaków nzywano wszędzie Lechitami: tureckie Lehce, ruskie Lachy, węgierskie Lengyel, rumunskie Leah, Ledianin u Serbów. Podobnie jak słowo Laszka (obecnie znane jako laska) oznaczało nic innego jak Polka. Sami Polacy od najdawniejszych czasów nazywali siebie Lechitami. Słowo „Polacy” użyto dopiero po raz pierwszy w XV wieku, wcześniej używano „Polanie” w łacińskiej formie Polani, Poleni, Poloni, które pojawiło się po raz pierwszy na przełomie X i XI wieku w żywocie starszym św. Wojciecha, prawdopodobnie spisanym w Rzymie między 999 a 1001 rokiem. Polonia (Polska) to katolicka/łacińska nazwa naszego kraju.
Staroruski latopis z 1113 roku ruskiego kronikarza Nestora zatytułowany Powieść minionych lat pisze:Gdy bowiem Włosi naszli, Słowian Naddunajskich i usadowiwszy się między nimi ciemiężyli ich, Słowianie owi przyszedłszy siedli nad Wisłą i przezwali się Lęchami, a od tych Lęchów przezwali się jedni Polanami, drudzy Lęchowie Łużyczanami, inni Mazowszanami, inni Pomorzanami Tak samo i ciż sami Słowianie przyszedłszy siedli nad Dnieprem i nazwali się Polanami, a drudzy Drewlanami przeto że siedli w lasach [...] Gdy Polanie Polanie żyli z osobna po górach tych, był szlak z Waregów do Grecyi, a z Grecyi Dnieprem.
Przed Mieszkiem nie było tutaj próżni. Istniał tu spory kraj, z rodami, grodami i organizmem stanowym. Z rozwiniętymi wytwórczością, hutnictwem, kowalstwem i rolnictwem. Gospodarczo współpracujący z Imperium Rzymskim, którego kres doprowadził do depresji cywilizacyjnej także i tutejsze regiony... Mieszkańcy Lechistanu zapewne bardziej utożsamiali się ze swymi rodami i grodami niż stanem, czy państwem.
Sytuacja ta uległa zasadniczej zmianie gdy na arenę historii wkracza Mieszko I, książe z dynastii Pistów, który w 966 r. przyjmuje Chrzest w obrządku rzymskokatolickim. jego państwo Schinesghe, jak go nazwano w dokumencie „Dagome Iudex”, to mieszanka różnych ludów, najprawdopodobniej mówiących tym samym jezykiem, Łużyczanie, Weneci, Biali Chorwaci, Lędzianie, Morawianie, Bałtowie, Wikingowie, Słowianie, Germanie, Scytowie, Sarmaci i inne ludy.Dla pewnej ścisłości historycznej właściwiej byłoby mówić o chrzcie Mieszka i kraju mieszkowego – ten kraj nie miał jeszcze wtedy specjalnej nazwy i Mieszko nie był określany Królem Polski, tylko jako Król Słowian albo Król Północy, ewentualnie Król Wandalów( Misica dux Vandalorum) tak twierdzi prof. Lech Wojciechowski z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
Być może większość z nich połączył handel z innymi częsciami Europy i dobre warunki do uprawy roli. Profesor Józef Kostrzewski stwierdził, że„Prastare, w ogromnej swej przewadze rdzennie rodzime imiennictwo topograficzne Polski świadczy o odwiecznym zaludnieniu ziemi naszej przez Słowian, którzy mieszkali tu przynajmniej (...) od połowy drugiego tysiąclecia przed Chrystusem”
