Pochodzenie Słowian

Osadnictwo słowiańskie R1a1a pomiedzy Łabą a Odrą datowane jest na około 2660 lat przed n.e. Dowodzi temu słynne odkrycie i genetyczne przebadanie cmentarzyska kilkunastu zmarłych, a wśród nich trzech męskich osób z hg R1a1a w Eulau, 40 km za Lipskiem nad rzeką Soławą (niem. Saale) w dorzeczy Łaby w Saksonii. Owe groby ofiar jakiejś starożytnej przemocy wyróżniają się świadectwami bogatej kultury życia rodzinnego i małżeństwa egzogamicznego. Plemię to prezentowało kulturowe środowisko tzw. ceramiki sznurowej, kojarzonej powszechnie z Indoeuropejczykami. Archeologiczny haplotyp mężczyzny z Eulau genetycy kojarzą obecnie ze staroeuropejską gałęzią. Serbołuzyczanie/Wendowie /Wandalowie zanotowani przez tzw. geografa bawarskiego jako Zeriuani (Serbianie?), byli tymi, „z których wszystkie plemiona słowiańskie powstały i ród swój – jak zapewniają – wywodzą”. Wśród ludności niemieckiej do dziś około 10% wykazuje haplogrupę R1a1a1, których wspólny przodek żył tam już około 2700 lat p.n.e. Serbołużyczanie słyną obecnie z tego, ze jest u nich największe w Europie zagęszczenie hg. R1a1a1 (63%), w Polsce 57%.Ludnośc o genotypie R1a1a1 kojarzona jest z powstaniem i rozwojem środkowoeuropejskiej kultury amfor kulistych, istniejącej w czasie 3400-2800 przed Chr. z centrum na terenie Polski, która około 2900 lat przed Chr. przeobraziła się w rozległą kulturę ceramiki sznurowej, w tym kulturę grobów jednostkowych i toporów gładzonych. Jej południowy region rozciągał się od Małopolski przez Śląsk i Czechy po Solawę (dopływ Łaby), do Eulau, miejsca słynnego wykopaliska. Północny region tej kultury przylegał do Bałtyku i rozciągał się od Kujaw i dolnej Wisły, przez Wielkopolskę, rejon dolnej Odry i Meklemburgię po Dolną Łabę. Kultury amfor kulistych i ceramiki sznurowej powszechnie uważane są za pierwsze indoeuropejskie kultury w Europie i bezposrednio związana jest kulturą łużycka która w znacznym stopniu przypisana jest prasłowiańskiemu rodowi R1a1a1.